اولین دیدار (اینترنتی) وقتی برای خویش؛ چه چیز برای من مهمه؟

سال ۹۶، حدودای همین زمان، دوره‌ای را با همکاری ۲۰تا۳۰ به نام «وقتی برای خویش» شروع کردم. روند کار کمی با کارگاه‌هایم تفاوت داشت. اینجا قرار بود من کمتر صحبت کنم و بیشتر فضای صحبت را به شرکت‌کنندگان بدهم و فضای امنی ایجاد کنم تا یادگیری جمعی فراهم شود. در آخر و با توجه به روند و انرژی گفت‌وگو، جمع‌بندی و آموزش کوتاهی هم از من ارائه می‌شد.

وقتی برای خویش، برای ۵ هفته ادامه داشت و دربارهٔ موضوع‌های مختلفی صحبت شد:

چه چیز برات مهمه؟ (نشست ۱ و ۲)
معیار خوشحالی چیست؟
نیاز چیست، خواسته کدام است؟
چهار میثاق زندگی من چیست؟

هدف اصلی این نشست‌ها، توجه یا یادآوری به قسمت‌های فراموش‌شدهٔ زندگی است. آنهایی که گاهی هرروز با آن سروکار داریم، اما بی‌توجه از کنارش عبور می‌کنیم.

چه چیز مهم است؟

وقتی به این پرسش فکر می‌کنم اولین چیزهایی که پررنگ می‌شود، دقیقاً برعکس چیزهایی است که در پرسش آمده. یعنی ابتدا آن چیزهایی که برایم «مهم نیست» پدیدار و سپس محو می‌شود.

در دوران عجیبی هستیم. علاوه بر تمام سختی که شرایط جدید (فراگیری ویروس کرونا) برایمان آورده، نمی‌توان گفت که تنها دشواری و ناراحتی است که مقابلمان گذاشته‌شده.

این تغییری بود که مدت‌ها از آن طفره می‌رفتیم ولی در طبیعت راه دررو وجود ندارد. چیزی که باید انجام شود، انجام می‌شود.

همراه این شرایط جدید، انتخاب در تمام زمینه‌های زندگی، بخش جدانشدنی از این تغییر است.

زمان انتخاب است. برای هر آنچه در زندگی با آن تعامل می‌کنی یا آن را به تعویق می‌اندازی.انتخابی برای:

رابطه‌هایی که سالم نیست و کمکی به رشدمان نمی‌کند.
شغلی که چیزی به خودمان یا دیگری اضافه نمی‌کند و از اساس ملال‌آور است.
محیطی که زنده ماندن را به‌جای زندگی کردن تحمیل می‌کند.

آنچه کرونا برایمان آورده، انتخاب است. انتخاب میان زندگی گذشته که گاهی آن را به عنوان «زندگی عادی» می‌نامیم و دائم در تلاش و دعا هستیم که به آن برگردیم. ولی قرار نیست ما دیگر به زندگی عادی برگردیم. البته به نظرم این نکتهٔ مثبت تمام این رویدادهای اخیر است.

اکنون زمان آن رسیده تا زندگی فوق‌العاده را تجربه کنیم و دیگر به زندگی عادی دل نبندیم. (خیلی سعی می‌کنم که حرف‌هایم کلیشه‌ای نشود. خیلی سعی می‌کنم که حرف‌هایم با کردار و رفتارم هم همخوانی داشته باشد و به‌اصطلاح خودم اولین شنوندهٔ حرف‌های خودم باشم.) این حرف‌ها زمانی سخت‌تر می‌شود که زندگی من هم از این تغییرات بی‌نصیب نمانده و هر آنچه می‌دانستم و برایش برنامه‌ریزی کرده بودم، دیگر وجود خارجی ندارد. اما من هم امروز یک انتخاب دارم.

انتخاب میان بازگشت به زندگی عادی یا عزیمت به زندگی فوق‌العاده. در واقع این موضوع یک نگرش و تغییر زاویهٔ دید است.