دیروز متوجه شدم که مدتی‌است سعی می‌کنم کاری را انجام‌دهم و بیشتر از آنکه اقدامی‌کنم، به‌قولی گوشهٔ ذهنم نگه‌می‌دارم. این زمان برای دوهفته اخیر به‌همین شکل بوده ولی حواسم بهش جمع‌نشده بود. البته دقت که می‌کنم متوجه می‌شوم این از آن دسته کارها بود که نیاز به همکاری و پیگیری چندنفره و گروهی بود و به‌تنهایی کار زیادی پیش نمی‌رفت. داستان از آنجا شروع شد که سعی‌کردم در کاری که برای خودم واضح نبود، مشارکت کنم. معمولاً وقتی پیشنهادی می‌شود که برایم مشخص نیست، ذهنم در حالت آماده‌باش قرار می‌گیرد و راحت‌ترین راه را انتخاب می‌کند. و آن هم جواب «نه» است. متوجه‌شدم که این