این روزها موضوع‌های ساده کردن زندگی یا همان مینیمالیسم داغ‌تر شده که هرچند ممکن است مانند هر موضوع داغ (ترند)، عمرش کوتاه باشد اما بد نیست که این فرصت را غنیمت شماریم و به عمق آن توجه کنیم. همچنین جدا از اخبار و آمارهای نگران‌کننده‌ای که هرروز از نابودی طبیعت می‌شنویم، لازم است که دست‌کم برای سلامت روح و ذهن خود، این موضوع را جدی بگیریم. گمان می‌کنم موضوع مینیمالیسم از طراحی و معماری آمده و سپس به سبک زندگی راه پیداکرده است. همان تعریفی که بیشترمان آن را با اسکاندیناوی‌ها می‌شناسیمش. جالب است که آنها تعریفی از طراحی مینیمال

بعد از کم کردن (حذف) وسایل اضافی، کنترل ورودی‌های زندگی، بهترین کاری است که می‌توان برای ساخت زندگی مینیمال انجام داد. اما مشکل دیگری وجود دارد که مربوط به وسایل فعلی است. آنهایی که نه تنها وسیله است، بلکه وابستگی عاطفی نیز در آنها وجود دارد.

من زندگی مینیمال را «ساده‌زیستی» ترجمه کرده‌ام. البته شاید پیش‌فرض ما از این واژه کمی گمراه‌کننده باشد و هرکسی (حتی آن‌هایی که به دنبال مصرف‌گرایی نیستند) را از این سبک زندگی دور کند. احتمالاً وقتی زندگی ساده در ذهنمان شکل می‌گیرد، مکانی محقر در تصوراتمان پدیدار می‌شود که امکانات مناسبی ندارد و تنها برای برآورده کردن نیازهای اولیه ساخته‌شده است.