شخصی که توانایی شنیدن عمیق دارد و بدون قضاوت گوش می‌دهد و با استفاده از پرسش‌های راهگشا، «راهجو» (coachee) را به درون خود راهنمایی می‌کند. راهنما هیچ‌وقت مسیر مشخصی را پیش روی شما نمی‌گذارد، بلکه شرایطی فراهم می‌کند که با توجه به آگاهی شخصی، مسیر را انتخاب کنید. در تمام این مدت راهنما به‌عنوان شخصی است که نظارت می‌کند و درنهایت مسئولیت انجام تصمیم با خودتان است.

کسی است که نیاز به تغییر را در خود احساس کرده و برای پیدا کردن راه و روش آن باراهنما همکاری می‌کند.

زمانی است که در آن مسیر پیش رو توسط راهنما و راهجو طراحی می‌شود. این زمان می‌تواند نسبت به درخواست راهجو و برای رسیدن به اهداف مختلف از چند جلسه تا چند ماه متغیر باشد. جلسهٔ راهبری می‌تواند هم حضوری و هم غیرحضوری (تلفنی یا اینترنتی) باشد.

روش اصلی راهنما، گوش دادن عمیق، کنجکاوی و اعتماد به حس‌های درونی خود است. اما درکنار آن از روش‌ها و ابزارهای مشخص و منظمی مانند تمرین‌های بین جلسه برای پیشبرد کار استفاده می‌کند.

شنیدن عمیق (سطح ۳)، از بالاترین سطوح شنیداری است که در آن علاوه بر شنیدن صحبت و کلمات افراد، اطلاعات دیگری نظیر احساس، موقعیت و شرایط شخص نیز دریافت می‌شود. گوش دادن عمیق تنها شنیدن نیست بلکه توانایی‌های دیگری مانند تمرکز، توجه و دنبال کردن گفتار نیز شامل آن می‌شود.

جایگاه راهنما بدون جهت‌گیری (گرایش)، وابستگی احساسی و قضاوت است. در این جایگاه، پیشنهاد، نصیحت و تجربهٔ شخصی، به راهجو داده نمی‌شود.

جایگاه راهنما همیشه درحرکت است. دید وسیع‌تری نسبت به راهجو دارد ولی همواره متمرکز است. تلاش می‌کند با مطرح‌کردن پرسش‌های راهگشا و تمرین‌های مختلف، چشم‌انداز جدیدی برای راهجو پدیدار کند.

راهنما همواره:

• برای ایجاد رابطهٔ سازنده‌ای، به راهجو توجه می‌کند؛
• به تجربه‌ها، دانش و سطح آگاهی راهجو احترام می‌گذارد:
• انگیزه ایجاد می‌کند؛
• نیازهای راهجو را واضح و برای رسیدنش کمک می‌کند.

عموماً در روان‌درمانی رویکرد به افرادی است که مشکلات روحی/رفتاری دارند و تمرکز اصلی جلسه بر آن مشکل و گذشته و علت شکل‌گیری آن است و تلاش بر برگرداندن متقاضی به شرایط عادی است. مهم‌ترین اصل در این روش بهبود و شفا یابی است.

از سوی دیگر در جلسۀ راهبری نگاه به حال و عبور از مشکل است و همچنین این روش برای کسانی که می‌خواهند پتانسیل‌های خود را به مرحلۀ بالاتری ارتقاء دهند و شکوفایی شگرفی را در زندگی غیرمعمول خود شکل دهند، ایده‌ال است. تمرکز اصلی در این روش تکامل و آشکارسازی توانایی‌های فرد است و شفا یابی نتیجۀ جانبی است.

در بیشتر مواقع یک گفت‌وگوی سازنده، از مطرح کردن یک پرسش شروع می‌شود. این‌گونه پرسش‌ها کیفیت‌هایی دارند که آن‌ها را از پرسش‌های معمولی جدا می‌کند. این‌گونه پرسش‌ها:

• صادقانه است و از روی تمایل برای شناخت راهجو پرسیده می‌شود؛
• واضح است و پس از اتمام با مکث همراه است؛
• برای پاسخ گاهی به سکوت نیاز است؛
• با لحن مناسب مطرح می‌شود تا حالت قضاوت‌کننده‌ای نداشته باشد؛
• طوری جمله‌بندی می‌شود که راهجو را به مطرح کردن بهترین پاسخ دعوت می‌کند؛
• پاسخ به آن با بله و یا خیر نیست.