۱۰ درس زندگی از استیو جابز

5 Responses

1. درود بر خانمِ آذر و آقای حبیبیِ عزیز!
   این نوشته رو خوندم و لذت هم بردم. اما می‌خواهم دیدگاهم را نه درباره‌ی این آموزه‌های جابزِ فقید، بلکه درباره‌ی چنین پست‌ها و نوشته‌هایی عنوان کنم:
   همون‌طور که خانمِ آذر نوشته‌اند، روزانه صدها جمله‌ی قصار و گفته‌های پندآموز از بزرگان (عموماً) جهان می‌خوانیم و می‌شنویم. بگذریم از اینکه گاهی اوقات روحِ اون شخصِ بزرگ هم از چنان جمله و پندی خبر ندارد (مانند جمله‌ای درباره‌ی سوریه که به نقل از چامسکیِ بزرگ، چند هفته‌ای فضای وب پارسی را پر کرده بود و هیچ ربطی هم به ایشان نداشت!) اما چیزی که می‌خواهم بگویم این است که آن‌قدر برخی از این افراد بزرگ و بی‌مانند هستند (مانند گیتس و جابز و فورد و انیشتین و…) که برای منِ خواننده، دست‌نیافتنی به نظر می‌رسند و در نتیجه پندشان هم هرقدر زیبا و خواندنی باشد، اما برای من ماندنی و عملیاتی نیست! شاید این همان چیزی باشد که در این نوشته به «سطحی‌نگری به گفته‌ی شخص» تعبیر شده است.
   خودِ بنده چند سالی است که در وبلاگِ «خوشفکری» چنین جمله‌ها و نوشته‌هایی را ترجمه و منتشر می‌کنم. اما راستش را بخواهید، تازگی‌ها «خسته» شده‌ام. با خودم فکر می‌کنم باید به جای خواندن و گردآوری و ترجمه و انتشارِ جمله‌های پندآموز از راکفلر و براندو و اسپیلبرگ و حتی پرفسور حسابیِ خودمان و هزار و یک آدمِ مشهورِ دیگر، به سراغِ «مش قاسمِ نانوا» و «حاج کاظمِ بقال» و «اوس ممّدِ مکانیک» برم! 🙂
   منظورم این است که به سراغِ آدم‌های معمولی و موفق و زنده و صاحبِ کسب‌وکار و زن‌وبچه و اعتبار و عزت برم. کسانی که همه می‌بینیم، ولی نمی‌شناسیم. کسانی که معمولی ولی موفق هستند. کسانی که حرف‌شون و تجربه‌شون و زندگی‌شون و شرایط‌شون و… رو درک می‌کنم. کسانی که کسب‌وکارشون رو از صفر شروع کردن، زندگی‌شون رو از هیچ بنا کردن، و امروز موفق و سالم و خوشحال و خوشبخت هستن، و در عینِ حال دست‌یافتنی.
   در این چند وقتِ اخیر، هر بار با خودم تصمیم گرفته‌ام به سراغ اینها برم. ولی باز هم وقتی پای کامپیوتر نشسته‌ام…

   پاسخ

   1. آقای فیروزی عزیز، سلام
      من از طرف خودم پاسخ می‌دهم.

      از خواندن دیدگاهت لذت بردم. با این نگاه خیلی موافقم. اینکه پای حرف افراد معمولی بنشنیم و از زندگی بشنویم. در واقع نوشته قبلی من که در مورد عنصر وجودی بود، دعوتی بود (و هست) برای هرکسی که فکر می‌کند عنصر وجودی‌اش را یافته. احتمالاً همان «مش قاسمِ نانوا» و «حاج کاظمِ بقال» و «اوس ممّدِ مکانیک» که در عنصر وجودی خود زندگی می‌کنند. بدون آنکه بدانند. اما دعوت من برای آنهایی است که دوست‌دارند زندگی را با کلام و دیدگاهشان برای دیگران به اشتراک بگذارند.

      تا جایی که فهمیده‌ام هیچ‌کدام از افراد مشهور (اصیل) هیچ وقت سعی نداشته‌اند که مشهور شوند و نوع زندگی آنها به این دلیل فرق نداشته، اما روش آنها چرا. در واقع می‌خواهم بگویم که توانایی همه افراد یکی ولی دسترسی‌شان به توانایی برای هرکس متفاوت است. شخصی آن را پیدا می‌کند و دنبالش می‌رود و دیگری نظیر من این شاخه آن شاخه می‌کند تا نزدیکش شود.

      راستی وبلاگ‌ خوشفکری را پیدانکردم! دوست دارم سری بزنم.
      ممنون از توجه‌ات.

      پاسخ

      1. نوشته‌ی خانمِ آذر و دیدگاهِ خودم و دیدگاهِ شما، و غلیاناتِ ذهنی ایجاد‌شده در من در پی این خوانش‌ها و نگارش‌ها (وجداناً قصدِ قلمبه‌نویسی ندارم 🙂 این‌جوری پیش میاد!) بنده رو مجبور کردند که ادامه دهم. امیدوارم بازدیدکننده‌ای نگوید «قسمتِ دیدگاه‌های وبلاگ را چت‌روم کرده‌اند»!
         به‌عنوانِ یک علاقه‌مند به آموزه‌ها و حوزه‌های «موفقیت» و «سبک زندگی» و «کارآفرینی» و «استارت‌آپ» و «تغییر» و… خیلی وقت‌ها خواسته و ناخواسته درگیرِ گفتگو (و گاهی بحث و جدل‌هایی) با افراد مختلف می‌شوم. نگرش و درکِ افراد مختلف نسبت/از این حوزه‌ها متفاوت است و اینجا هم جای طبقه‌بندی و بحثِ آنها نیست، اما می‌خواهم از تفکری صحبت کنم که همیشه در مواجهه با این دسته از آموزه‌ها، می‌گوید: « تو این مملکت…» یا «اون تو آمریکا…» یا هزار و یک عبارتِ دیگر که همگی یک مفهوم را بیان می‌کنند و اون هم اینکه: «موفقیت، خوشبختی، تغییر مثبت… مالِ مایی که در ایران زندگی می‌کنیم نیست. همه‌ی این حرف‌ها برای ما رویاست. رویایی که فقط در آن سوی آب‌ها دست‌یافتنی‌ست.» اشتباه نکنید! اول اینکه بحثم اصلاً سیاسی نیست و صرفاً درباره‌ی زمینه‌هایی‌ست که نام بردم، دوم اینکه من هم به‌شدت باور دارم که (مثلاً در بحث کارآفرینی و استارت‌آپ) ایالات متحده‌ی آمریکا توانسته در طی سال‌ها و با برنامه‌های درست و منطقی و آینده‌نگرانه و با استفاده از توانایی‌های بالقوه‌ش، به بهشتی برای استارت‌آپ‌ها و اصلاً کسانی که می‌خواهند بزرگ شوند تبدیل بشه.
         یکی از ده‌ها عاملی که چنین تفکری را باعث شده، همین است که ما در برنامه‌ها و کلاس‌ها و کارگاه‌ها و وبلاگ‌ها و دانشگاه‌ها و مدرسه‌ها و سخنرانی‌ها و… مدام از بزرگانِ مشهور مثال می‌آوریم. خب من وقتی به کسی می‌گویم مثلاً گیتس و زاکربرگ از دانشگاه بیرون آمدند و به‌دنبال اثبات و استفاده از توانایی‌های خودشون رفتند و موفق شدند، سریع با این جمله روبرو می‌شم که: «تو آمریکا… تو این مملکت…» اون خودش رو و شرایطش رو، با آدمی مثلِ زاکربرگ، در شرایطی (از نظرِ اجتماعی و تحصیلی و سیاسی و… برای ما رویایی) مقایسه می‌کنه، و مشخصِ که نتیجه‌ی چنین مقایسه‌ای چی می‌شه. یک گوش می‌شه در و دیگری دروازه!
         اما من این چند وقتِ هر وقت می‌خواهم برای کسی مثالی بیاورم، از سه جوانی نام می‌برم که اپلیکیشنِ «آفتابه» را برای اندروید طراحی و برنامه‌نویسی کردند، بدونِ استفاده از هیچ رانتی محصولشان را عرضه و تبلیغ کردند و در طی چند ماه به ثروت قابل توجهی هم رسیدند! سه جوانِ دانشجوی بیست و یکی‌دوساله ساله، در همین تهرانِ خودمان و در همین شرایط. به قول من و تو، «افراد معمولی»
         باور کن اون‌قدر ذهنم پر شده که اصلاً فراموش کردم از کجا شروع شد و چی می خواستم بگم! این دیدگاه رو پاک هم کردی، کردی! 🙂
         در پایان یادآوری می‌کنم که به اون‌چه تو (آیدینِ حبیبی) درباره‌ی «یافتنِ عنصر وجودی» گفتی و نوشتی باور دارم و این را «جانِ کلام» می‌دانم. کسی که عنصرِ وجودی‌اش را یافته، راهش را می‌یابد، زندگی‌اش را می‌سازد، از نفس‌کشیدن لذت می‌برد، درست فکر می‌کند. اصلاً کسی که عنصر وجودی‌اش را یافته، یک «انسانِ کامل» است. تو با مطالعه و آگاهی و تواناییِ نگارشی که داری، جانِ کلام را قبلاً گفته‌ای و تصور می‌کنم قلم‌فرسایی‌های بنده در طیِ این دو دیدگاه، به‌عنوان یک علاقه‌مند به مباحثی که پیش‌تر گفتم، تنها تلاشی‌ست برای مصداق‌آوردن و (احتمالاً) ساده‌کردنِ نوشته‌های تو برای خودم. (این را هم برای کسانی نوشتم که احتمالاً دیدگاه من را خواهند خواند و خواهند گفت که این چی داره می‌گه!)
         http://khoshfekri.com

         پاسخ

         1. شرایط و محدودیت‌ها تأثیرگذار است. شنیده بودم که محدودیت، خلاقیت می‌آورد ولی نمی‌دانستم چطور. تااینکه یکبار برای شرکت در دوره‌ای به دانمارک رفتم. درگروهمان می‌بایست ایده‌‌ای برای یک شرکت تولید بلندگوهای حرفه‌ای دست و پا می‌کردیم.
            بعد از یکی دو روز متوجه شدم که ذهن من درگیر محدودیت‌هاست. مثلاً فکر می‌کردم که اگر اینترنت کند شود چه؟ اگر سرویسی در آن لحظه کارنکند چه؟ همچنین متوجه‌‌شدم که این مفاهیم برای آنها هیچ معنایی ندارد.
            ولی دست آخر ایده‌ای که پیشنهادش را داده بودم، به عنوان یکی از چند ایده انتخاب شد.
            حرف مربوط و بی‌ربط زیاد دارم، ولی به قول تو شاید جاش اینجا نباشد. 🙂

            پاسخ

2. بسم الله الرحمن الرحیم راه و روش زندگی را میخواهی بفهمید چیه به پیامبر خدا و اهلبیت رجوع کنید به کسانی که در صراط مستقیم هستند رجوع کنید به کتاب خدا قرآن مراجعه کنید نه به کسی مثل استیو جابز که اعتقادات درستی نداشته است آدرس اشتباه به مردم ندهید

   پاسخ